Hadi Bakalım Fikirler Foraaaaaa

hadi ama

Kendi adıma şunu söyleyebilirim, doğayı fotoğraflarken o anki duyguya müdahale etme şansım modelle çalışırken olduğundan çok daha az. Ana duyguyu veren doğa. Eğer kafamda hissettiğim birşeyi doğa yoluyla anlatmak istersem bunun için beklemem gerekir. Mesela öfke...

Öfkeyi iki yolla anlatabilirim;

1. Yıldırımlar kusan bir gökyüzü, rüzgarla savrulan ahşap bir pencere, bardaktan boşanırcasına yağan yağmur, karanlık... Böyle bir fotoğraf çekeceksem, öncelikle beklemem, yolculuk etmem ya da uzun uzun doğru kareyi aramam gerek...

2. İki insan alırım. Yıkık bir duvar önünde birbirlerine bağırmalarını isterim. Çok daha kısa sürede daha rahat sonuç. Öte yandan doğru insan ve doğru açıyı bulmak da bu konuda tecrube gerektirir.

Sonuç olarak "modelle çalışmak daha kolay" diyebilirsiniz ancak bence model kullanarak yapılan çekimlerde doğru an dakikalar hatta saniyeler sürerken doğa, aynı duygu için bize saatlerini sunar...

Ben çekim yaparken öncelikli olarak kendi hoşuma giden kareye bakıyorum. Karenin içinde bir kuş, deniz ya da güzel bir kadın olabilir. Önemli olan o an ne anlatmak istediğim...