Umuda Sancılanıyor Aralık...

Küresel ısınmayla birlikte mevsimleri allak bullak ettik; bu nedenle lapa lapa kar yağmayacak 2009’u 2010’a bağlayan bu gece...
Neş’e yi unutan insanlar yarattık. Ailesini keyifle kucaklayarak saatler tam 00.00’ı gösterdiğinde halay çekemeyecek milyonlarca insan var bu gece...

Yüreği yanan analar yarattık. Oğullarının tabutlarını gözyaşlarında sandal yapıp; kendi kucaklarından tabiat ananın kucaklarına emanet eden analar...

Yaralılar yarattık. Ülkenin bölünmez (!) bütünlüğünü korumak adına uzuvlarını yitiren; ama bürokratik saçmalıklarla resmen “Gazi” diyemediğimiz yaralılar...

Emekliler yaratmıştık. Ay sonunu getiremeyen; getirse bile bırakın yeni yılı; maaşını göremeden banka kuyruklarında can veren...

İşsizler yarattık ülkece. Okullardan, fabrikalardan, gecekondulardan, kahvelerden fışkıran oluk oluk işsizler... Hepsini hesaba vursanız TSK’nın asker sayısından fazlalar.

Umutlar yarattık. Küçük sıcak umutlar... Kimi başını yastığa koyduğunda bir ev hayal etti. Kimi 00.00’ı gösterdiğinde saatler, 30 Trilyonun sahibi olmayı. Kimi daha mütevazi şeylere umutlandı. İş... Sıcak bir tas çorba... Ay sonunu hesaba kitaba vurmadan getirmek gibi...

Ve canavarlar yarattık. Ötekileştirerek. Dağlara gönderdik. Ellerini kana boyayarak döndüler geriye. En besililerini daha da besiledik. 0 Rh +, AB Rh – demeden, hangi kan grubu olduğuna bakmadan ağızının kenarından akıta akıta içti kanımızı. Öyle şişti ki aç göbeği hücresine bile sığamadı. Santimetrelerin hesabı yapıldı memnun etmek için.

Oysa falanca şehrimizin falanca sokağında, evsiz insanlarımız kış günü, peynir tenekesinin içinde yaktığı üç-beş tahta parçasıyla sağından solundan rüzgar giren tek göz odalarında ısınmak için umutlanıyordu. Ekmeklerini Terkos suyuna banarak karın doyuruyordu. Görmedik / Göstermedik...

Umut avcıları semt semt, sokak sokak, şehir şehir koşuşturdu. Hiçbir zaman tutmayacakları sözler vererek iteleye iteleye oy attırdılar kendilerine... Makam sahibi olduktan sonra da umutlarını çaldıkları insanlara uçaklarının kanadının üzerinden baktılar; tanımadılar.

Her şeye rağmen umuda sancılanıyor 31 Aralık... Kiminde 30 trilyon umudu, kiminde iş, kiminde aş... Kiminde daha imkansız istekler. Şehit anası yalvarıyor; “Rüyamda göreyim oğlumu” diye. Kimi bir ev hayal ediyor... Kimisi de bir eş ve sıcacık bir yuva...

Sancılanıyor Aralık 31... Bu gece doğuracak.
Belki de hayırlı evlat olacak.
Farklı da olsa herkese umut olacak...
Umut fakirin ekmeği...
Yeni yılınız kutlu olsun...

Kaan ÖZBEK