Anadolu Gayfe..

Ağlarım bak

Geçmiş olsun..

Biraz uzun yazıcam sanırım, sıkılmadan okursanız..



Cumartesi günü eşimin işyerine komşu olan bir laminant ve kapı imalathanesinde çok büyük bir patlama olmuş. İçerde sanayii tüpleri, vernik ve tiner gibi yanıcı maddelerin de etkisiyle arka arkaya patlamalar devam etmiş. Öndeki 3 tane araba havaya uçmuş. Sanayi bölgesi ve birçok işyeri var. Diğer dükkandakileri Allah korumuş. O anda sokaktan geçen olmaması büyük tesadüf..


Ama........


İçerden bir dram çıktı..
8 aylık böbrek hastası bir bebeği olan işçi.. Yandı..
Ve yine çocuklu bir işçi.. Yandı..
Ve daha önce kurdukları iş battığı için burada elele kader savaşına girmiş iki genç insan.. Yandılar..


Ve ve..
Onları kurtarmaya gelen ama patlama sonucu şehit olan genç itfaiye eri..
Onun da 6 yaşında bir kızı var. Yani benim kızımın yaşında..
Babası bir daha eve dönmeyecek..

Ben cumartesi günü o insanları yaşadım.
Ben o insanlar oldum.
Ben o itfaiyecinin kızı oldum, babamı bekledim.
Ben o itfaiyeci oldum, onun son anında hissettiklerini hissettim.
Ben o yanan emek işçilerinin yakınları oldum, onları hissettim.


Bu huyumu hiç sevmiyorum. Bu tür şeylerde kendimi mağdur insanların yerine koymaktan alıkoyamıyorum, buna engel olamıyorum.

O yanan imalathanenin ön tarafı ise satış bürosu idi..
Çok ucuza laminant ve kapı satıyorlardı. Hem de iyi bir markayı.. Halka hizmet ediyorlardı, çok küçük karlarla..

Yeni evimiz geçen yıl bittiğinde onları aramıştım. Vario alacaktık ve ucuzdu.
Bana "buyrun gelin yardımcı olalım, elimizden geleni yaparız" demişti içlerinden biri..
Biraz konuştuk telefonda..
Belki de ölenlerden biriydi.

Velhasıl dükkanları, hayatları ve hayalleri bitti.
Hafta sonu onları düşüne düşüne kafayı yedim

Eskişehir'de sapık bir pisliğin öldürdüğü 3 çocukta..
Haksızlığın zulmettiği her insanda, canlıda..
Delice üzülmekten kendimi alıkoyamıyorum.

Elimde değil..
Keşke birazcık bencil olabilseydim.
Ama en azından üzülüp te sonra 1 saat içinde unutabilseydim.

Bir yerde; insan olduğumu, bu değerimi yitirmediğimi düşünüp "böylesi daha iyi" diyorum.
Ama iç dünyamda zarar görüyorum.

Neyse işte..
Hafta sonum korkunç geçti böyle..

Zaten başka dertleri de var insanın iç dünyasında.. Herkes gibi, hepiniz gibi benim de vardır.
Onların üzerini örtmeye çalışıyorum, aşmaya çalışıyorum.
Sanal alemde eş-dostla gülüyorum.

Ama arada böyle masumların, fakirlerin, emek işçilerinin, çocukların, hayvanların acılarını görünce ister istemez etkileniyorum.

Ben kıyıda dolaşan bir adamım sanırım.
Olayın en özet kısmı bu laf oldu

Yahu, geçen İzmir'de patlama olduğunu duyunca, PACTOM'a "iyisiniz demi" diye sorcaktım ama sonra dedim ki kendime, " gülecekler sana, koca İzmir'de bir patlama olmuş, sen PACTOM'a soracan "....

ama dünya küçük işte...
Çok geçmiş olsun... DOSE' m sana da çok geçmiş olsun...
Tahmin edebiliyorum etkisini
Allah ölümün de hayırlısını versin herkese. Böyle durumlarda tek teselli, yanarak ,boğularak ölenlerin şehitliğin bir mertebesinde olacağını düşünmek.

Allah geride kalanların yardımcısı olsun.

Güneş mızrak boyu yaklaştı ufka
Camlarda renklerin veda cümbüşü
Ey gönül madenin ne kadar yufka!
yeter ağlamana bir kuş ötüşü.


Ölüm dedikleri ölünceye dek
Dünya, balı zehir, yalancı petek
Orada bulursun, biraz bekle, tek
Burada yaşamak sandığın düşü....

(N.F.K. 1972)

İyi günler dilerim

Bazen bitmek bilmeyen dertler yağmur olur üstüne yağar;ama unutma ki rengarenk gökkuşağı yağmurdan sonra çıkar... Hz. Mevlana

SIMTAFA ABİM

mustafa abi işin zor abi. tamam başkasının yerine üzülünür lakin herşeyede üzülünmez be yaww

ne yapalım abi takdiri ilahi. bişey diyemezsin abi.

bana sorarsan abi bu huydan seni kurtarabilirim.

1- evdeyken kurtlar vadisi ve arka sokaklar hariç hiçbir dizi izleme
2- macara filmi izle

başka yok bitti

arka sokaklar mı
kurtlar vadisiyle aynı kategoriye koydun ya REMİ.. eh diyorum
herkese iyi geceler... bir selam verip çıkayım dedim... zaten kimseciklerde de tat yok

niye ki emmi. arka sokaklarda genelde silahlı şeyler oluyor ya o bakımdan demiştim. e zaten kurtlar vadisindede silahlı şeyler oluyor

olmuyor mu

aslına bakarsanız bu konuda çok şey var. mesela bunlardan birisi şudur; cem yılmaz şöyle der. refakatçi hastanın yanında dura dura bir süre sonra oda hasymış gibi olur. hasta psikolojisine bürünür der. yani sanırsınız ki refakatçide hastadır. o hale gelmiştir yani.

üzüm üzüme baka baka kararır hesabı

işte çok fazla sorunlarla dertlerle haşır neşir olmamak gerekli bence. yoksa belli bir dozajı aştıktan sonra artık dert babası oluyorsunuz.

hatta sabah kanal de de bir program ardı. doktorum muydu adı neydi. son bölümüne denk geldim izledim. alt yazıda şöyle diyordu. "dert mıknatısı" olmayın diyordu. derdi tasayı çekmeyin, mutluluğu çekin huzuru neşeyi çekin kendinize deniliyordu.

doğru diyorlar. dünya üzerinde milyonlarca dert tasa var. boşverin onları. azıcık üzülün sonra düzelin. empati ypıp kendimizi onların yerine koymak iyidir de, fazla empati iyi değildir kanımca