Çanakkale Unutmadık Seni.. !

SEVDİĞİM,OKURKEN YAZIMI SAKIN
GÖZÜNDEN ŞİMŞEKLER ÇAKMASIN EMİ!
DÖRDÜNCÜ YARAM KALBİME YAKIN
KİRPİĞİN ELMASLAR TAKMASIN EMİ!


Ey tarihin en büyük şehamet destanını yazanlar!


Ey şerefinin ölçüsü tarihin ufuklarına sığmayan kahramanlar!


Ey yüreği avcunda, kefeni sırtında olanlar... Ey er oğlu er, yiğit oğlu yiğitler. Allah ve Rasulünün övdüğü makama Çanakkale tepelerinden yükselenler... Size binlerce kez selam...


Ey kahramanca dövüşüp, kan verenler, can verenler... Arslan gibi kükreyip, mertçesine haykıranlar...


Ey zafer ümidi ve ışığının bir parıltısı bile görülmeden akın akın ölüme koşanlar. Günün en kahpe, en zalim silahlarına, göğsünden, alnından hedef olanlar! Parça parça et olup dağlara tepelere yağanlar!


Ey adsız, sansız, isimsiz, toprağın kara bağrını gülistan edenler... Ey çağın en büyük kahramanları!


Ey kan deryasında al al gül olup bitenler... Ölerek yaşayan, fedayı can ederek harimi ismetimizi, korunması gereken yerimizi koruyanlar...


Ey bin yıllık tarihin, akışını durdurmak isteyen ehli salibe karşı, yenilmez, yıkılmaz olanlar... Ey Çanakkale’yi geçilmez kılan, düşmanın ind” ve süfl” hayallerini kursağında koyanlar.


Ey toprağın koynuna gülerek girenler... Türk Milletinin şan ve şerefine leke sürdürmeyenler.


Ey tarihin koynunda Türk Milletine beyaz bir sahife açanlar.


Ey tarihin çarkını geri döndürmek isteyenleri, tarih çarkının mengenesinde boğanlar. Sizi kalem yazmaktan, kelam ifadeden aciz... Tarihin koynuna sığmayan kahramanları, ancak destanlar anlatabilir...


Tarihin en büyük destanını siz yazdınız.


Süngüleriniz kalem, kanlarınız mürekkepti.


Hey! Hey! Çanakkale Destanı bu; Haç karşısında Hilal’in şavkıma destanı... Şehadet Destanı bu; Allah’a varış destanı... Masum Türk Milletinin kanını içmeye gelenlere, haddini bildirme destanı. En zalim saldırılara karşı, müdafaanın en mertçesi, savunmanın en yüreklisi. O cesaret, o serdengeçtilik değil midir ki bize mukaddes bir vatan bırakmıştır.


Alp Arslanların, Selahaddin-i Eyyubilerin, Kılıç Arslanların mirası korunmuş, ama Çanakkale Destanı, onlara göre, daha güç ve zor şartların destanı olarak tarihe geçmiştir.


Hilal-Haç kavgasında güçler arasındaki bu anormal farkı elbet yadsımıyoruz. Çünkü alıştık... İşte Malazgirt orada, işte Miryakefalon boğazı-Karamukbeli destanı şurada, işte Selahaddini Eyyubilerle çarpışan koca bir batı alemi. Bir avuç kahraman bir tarafta, sayısız kalabalık bir tarafta... Bire karşı üç, dört, altı, sekiz, on kat güçle çarpışmak... Tarihimiz bunun örnekleriyle dolu. Ama onların belki hiçbirinde olmayan, bir dengesizlik vardı Çanakkale’de. Ozan’ın dediği “delik demir çıktı, mertlik bozuldu” Delik demir, bir “Medeniyyet” adına, en dehşetli, en korkunç ölümleri kustu... kustu... kustu... Zerre insaf etmeden, irkilmeden...


Ey istirahat zamanı, siperinde sardığı sigarayı düşmanına ikram edip, dövüş zamanı tufan olanlar... Şimşek gibi çakan, sel gibi bendini yırtanlar...


Ey ölüm kusan toplara, gemilere göğsünü kal’a yapıp, set çekenler, dur! diyenler.


Ey demirden pençesiyle, Haçlı gücünün boğazını sıkıp, kahru perişan edenler!


Ey Arıburnu’nda, Seddülbahir’de, Çanakkale’nin bilmem hangi sırtlarında, belki kan denizi, belki kan çukurunda gömülü bulunanlar. Şimdi Bayrağımızın gölgesinde asude yatanlar; belki de aynı ölümle yine ölmek için hayatı arzularcasına Allah’tan izin dileyenler!


Ey kefenlerinden kan damlayarak Allah’ a yükselenler!


Ey emdiği sütü, yediği lokmayı, soluduğu nefesi helal ettirenler!


Ey ölüm pazarında can sergileyen canlar, yiğit Mehmedler...


Gözlerimiz semaya çekilen Bayrağa bakar gibi, zaman ötesine, sizlere mıhlı... Size özenmemek mümkün mü?


Bayrak semada, şehid toprağın sinesinde yücelirmiş; Bayrak uğ