Orada Bir Deli Mi Var ?

Merhaba arkadaşlar bugün benim için hayatımda hiçbir zaman unutamayacım bir gün oldu ve bunu siz dostlarımla da paylaşmak istedim...

Her şey aslında normaldi yine geceden uyumayıp sabahın erken saatlerinde fotoğraf çekmeye çıkmıştım. Hemde nasıl bir güzel kar yağmıştı tüm gece boyunca. Üzerine pudra şekeri elenmiş bir şehir vardı adeta beni bekleyen. Realsanto dostumla da konuştuğumuz gibi burunları soğuktan kıpkırmızı olumuş, dudakları morarmış kardan adam yapan çocukların peşindeydim. Az bir ihtimalde olsa kartopu savaşları yapılan cepheleri de bulma hevesindeydim. Üç saat gezinmeme rağmen malesef çocuklar yoktu piyasada. Bulduklarım da dershaneye gidiyorlardı, girişte bir arkadaşlarına atmak üzere hazırladıkları ellerinde ki bir tanecik kar topu ile. Yahut internet kafeye koşturanları gördüm. Oysa ki biz böyle miydik kar yağdığı vakit. Şehrin en büyük kardan adamı için annelerimiz bizi zorla eve sokana kadar karla boğuşurduk. Kimilerinin de annesi yapıp veriyordu eline kar topunu şimdilerde atsın diye. Gülsem mi ağlasam mı oldum tabir yerindeyse. Sonrasında kar hiç durmamıştı geceden ara ara kesilsede aralıksız yağmaya devam ediyordu. Ben toplasanız birkaç kare bişey çekmiştim ancak o da analog makinemin pozometre kullanımına daha aşina olmak adına.

Sonrasında o büyük sitelerin daha ulaşamadığı bir boş arazide yanyana penguenler gibi durmuş bir karga sürüsü gördüm. Final sahnesi bu olsa gerek dedim bu günün. Ve daldım araziye dizlerime kadar kar bata çıka gidiyorum yanlarına. Objektifimin zoom olmayışından zor bir kare olacaktı bu. Elimden geldiğince yaklaşmaya çalıştım yanlarına, "yoldan geçenlerin aaa deliya bak" dercesine bakışları altında. Ve sonra tam yere çömeldiğim vakit hepsi birden havalanıverdiler. Etrafımda tur atmaya çevrede ki tellere, ağaçlara konmaya başladılar. Ben tam bir ağaca yaklaşıyordum ki hoopp onlar diğer bir ağaca uçuyordu. Ben diğerine gidiyordum onlar bu sefer başka yere gidiyordu. Sonra bir baktım ki ben onların peşinde onlar havada arazinin sonuda ki tek katlı eve kadar gelmişiz. Yaklaşık yirmi tanesi evin yanında ki bembeyaz olmuş çınar ağacının dallarına konmuşlardı. Artık bitmeli diyordum bu atraksiyon, bak bu son bi daha gelmem yanınıza diye diye gelmiştik ya hoş taa buraya kadar. Ve ben ağaca yöneldiğim anda yine havalandılar. Artık gidiyorum dedim çünkü üzerimde ki kar tabakasından insanlar ayırt edemiyodu, kardan adam mı yürüyor yoksa orada bir deli mi var diye. Sonra gözüm bir dala takıldı bir tanesi uçmamıştı. Bakınıp duruyordu etrafa. Yere daha yakın bir dalın üzerinde duruyordu hem. İşte dedim o kadar cefanın sefası olsa bu. Bu sefer zorlamayacaktım olduğum yerden çekecektim diyordum kendime ama yine dayanamadım bir iki adım attım. Uçmadı. Bir adım daha attım yine uçmadı. Yüzümde bir gülümseme bir iki adım daha attım. En sonunda aramızda ya üç bilemedim dört metre vardı yerden. Ve hemen makinemi çıkardım çantamdan acele acele netlemeye çalışıyordum ki tam deklanjörün yarısına kadar inmişti parmağım. Başını kanatlarının arasına alıp uyudu. Ben her ne kadar hayıırrrr diye haykırmak istesemde, yeterince deli damgası yediğimden frenledim kendimi. İnat ki, tam kırk dakikaya yakın o dalın altında uyanmasını bekledim. Kararlıydım onu çekmeden gitmeyecektim oradan. Ve vakit ilerledikçe o başta bahsini ettiğim burnu soğuktan kıpkırmızı olmuş, dudaklarımı morarmış çerçevedekilerden biri de ben oldum. Hafiften parmaklarımıda hissetmiyordum. Sonra botlarımdan içeri kar da sızmaya başlamıştı. Kamyon geçiyordu uyanmıyordu, otobüs geçiyordu uyanmıyordu. Ve en sonunda pes ettim kafası kanatlarının altında bir resmini çekip ardıma baka baka üstümü temizlemeye yolun elli metre uzaklığındaki otobüs durağına yöneldim. Hala uyuyordu ben onu gözden kaybedene kadar da kafası hep kanatlarının altındaydı. Benim için hiçbir zaman unutamayacağım bir gün varsa bugün o gündü...

Okuyan gözlere sonsuz teşekkürler...